නුවර එලි යන අතර මග

 

 

 

 

 

හරිත කදු තිර මැද
නලමුදු සුවද පිරි මිදුම -නිකැලැල්ය
රිදී දිය දහරින් ගෙතුනු
දියඇලි නමින් රගදෙන - අගනුන්ය

සිහිනමය පෙදෙසකට නගින
සිතුවම් රූප පියගැට පෙල මත
කලවම් වෙලා ලියකම වෙනස් කරයි

වන්ගුවෙන් වන්ගුව රැදී හිද
ගොවා මිටි කැරට් අල මල් පොකුරු
දික් කල පොඩි ලමයි

සිහින රැදෙනා කදු හිස් නගින මග අතර මග
සිහින මියැදෙ අසමාන පියගැට නිසා දුක්බර
සිහින ජය ගැනුමට මන් මුලා නොම වී අතරමග
සමානව සැලකිය යුතුය සෑම තලයකටම වී වෙර

"සීගිරි ලදුනට කෝ දෙකකුල්?

 







කනේ කඩුක්කන් කරමාල දාගෙන
නීල වරලසද උස්කරලා බැදගෙන
තාම නොපිපුන පියුමක්ද අරගෙන
සිය වස් ගනන් හිද තාම මගබලයි
ජීවිතේ කවන්ධය ඉතිරි අඩ පුරවන්න
එරන් දෙකකුල් ලැබෙනතුරු -සිහගිරි ලදුන්

සියවස් ගනන් කැටපත් පව්රමත ඉදිකල
උවම් මායම් වදන් කැටයම් තොරන මත
දැන දැනම නොදැනුන ගානට
පිරිමි සැගවූ පැනයකි..
"සීගිරි ලදුනට කෝ දෙකකුල්?

රලු උවත් මහ පොලොව
රස පහස එහි විදගන්න
කුරුබිලි දොරෙන් ගම් වැද
නුවර ආටෝප සාටෝප දියකර
පහුපෑවතෙහි අදුරු අරටුව හිතේ ඇදගන්න
ඕනි ලදකට උවමනාම කෙරේ දෙකකුල්
නිදහසේ නිවහල් පින්සලකින්ම ඉපදුන

ඇයට හොදටම මතකය තාම..

ඇයට හොදටම මතකය තාම හැම දේම
ඉර මැරෙද්දී දවසක ගගක ඉවුරක සවසක
ගග උනත් තරබාරු මැදිවියේ අගනක් ඒ වෙනොකොට
හොද දේකට කොහෙත්ම හොද නැති මොහොතක
ඔහු මාන බලනකොට සුදුමුදු තඹර පහසට
පුදුමෙකට වගේ ඈ ඇද සිටියෙත්
රත් තඹුරු පාට ගව්මකි කර පලල්
පොල් කටු දෙක තුනක් රත් කරන්
මදින විට ගව්ම රැලිතිය තියා සීරුවට
හිතේ ඔරලොසු කටු දිව්වෙ බැන බැන

තරබාරු මහලු අගනක්ව
ජීවිතෙ ඉර මැරෙන කාලෙක
නැවත පැමිනෙන විට ඒ මතකෙට
ඇයට හොදටම මතකය තාම හැම දේම
එකම එක ඔනිම කරන දෙයක් මගහැර
එදා ඔහු ඇටව්ව ඒ උගුලට
දැන ගෙනම නොදැනෙන ගානට වැටෙනකොට
හිත පුරා උඩුදිව්ව මිහිරි කෝමල කෙලි හැගුම නැති
මැරුනු මතකෙකි එය නොමැරුන

ඉතින් වැලපේ ඇය අද අඩු නැතිවම
අමතක වුන එක ගැන නොවේ ඈ ඔහුටද

යලි කිසිදිනක නොදැනුන
හීනෙක පවා නොරැදුන
මතකෙක පවා නොපිපෙන
ඒ හැගුම් අහිමිව පාවෙන
මතකය තිබෙන එක ගැන ඇයට හැමදේම

ප්‍රේමයේ නගරය

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ප්‍රේමයේ නගරයයි සිත මගේ
මාවතක් හෝ නොවූ රාගයේ..

බොහෝ දන එකා මත හැපී මැඩවෙන
ලාබ සලුපිලි වෙළද රැලි හැපී විසිරෙන
පිටකොටුවෙ විදී අතරතුර යට මදයෙහිද
මහා සිතියම් වල සදහනක්වත් නැති
බොහෝ පටු මන් ඉඩකඩ තවම ඇත
මිනිසුන්ට මිනිසුන් හමුවන

මාවතක් නොවුවත් රාගයේ
කලබල නොවිය යුතුමය ඔබ
සොයා පදා ගතයුතු ඔබවිසින්
නම් නොකල බොහෝ තැන් ඇති
ඒ ප්‍රේමයෙ නගරයේ සැගවගත්

මලක් සහ ලියක්

"උඩගු ලියන් ගොතා බදින් නීල වරල සරසන්නට
මා පිපුනේ නැත මේ දෙරනේ" - මලක්

දුර්ග දුක් ගිනි තුනී කොට සිනිදුමුදුවට පෙති තනා
චන්ඩ මාරුත මෙල්ල කර සුවදක් කවා නහවා
තිත්ත දිවි ඕජස මිහිරි පැනියක් කර මකරන්ද පුරවා
ගස් වදයි දරු මල් හෙට දවස බිජුවට සගවා තබා

කවර අරුමැති අරුතක් මුකුලිත නොවෙද
මලින් මල්දමින් ලදුන් සරසනා විට තමහිස්

හා කියමු "මලේ" එහෙනම්
මලසුනක් කොහිවේද
ඔය ඕනි මලකට තවත්
ලදක් හිස තරම් වන මනරම්

අභිනික්මන

 

 

 

 

 

 

 

 

 

වනගත වෙමි මම
ඵල වැල ලදලු අනුභව කොට
සුවද නල ලය පුරා පෙරාගෙන
නිහඩ නිසසලව දිවි දියබ කලතා
සිතුවම් කරන්නට ජීවිතේ නිදහස

එහෙත්
නුවර නුඹනම් හෙට සිටම
පුලුල් විය යුතුය තව තව
තදබදය වපුරා මහමග
කුඩා කල යුතුය ගෙමිදුල්
අල්ලක් තරම් වන ලෙස
අවකාශ තනනු පිනිස
මා අදින් සිතුවම් තබනට

පාට වැස්සට..

වැව් දිය පලස මත් නිල්ම නිල් පාට
කුඹුරු කෙත්වතුවල දුක්බර බොරපාට තෙත
වීදි අගුපිල් මත ගලන කහට කලු පාට
දනිමි නුබ මතට හෙලූ පැහැයන් බව ලෝකය

පුදුමයක් නොවේ මටනම්
ලෝකයා තනිමතයට හෙලූ පැහැයන් අතහැර
සැබෑ වර්නය සොයා යන එක ගැන නුබ අද
රතු, කහ කොල සලු ඇද හැඩ බල බල

අපි දෙදෙන

කොහේ හෝ දුර විලක
පිපුන පියුමක්ය ඉර මල
ඊටත් ගෝඩාක් මෙපිටින්
දෑමූ තිරයකි මේකුලු සලු
නිල් බුමුතුරුනුවකි සිදු ගැබ
රන් පියුම් සිනිදු සලු වලටම ගැලපෙන

හිරුද මේ කුලුද මහසයුරද
අතර පරතර දුර දිග මායිම් නොකොට
එක මත එකට එක හිතකින් හිටගෙන
මවන මහා සිතුවමක් ඇත
වෙරල වේදිකාවක් මත එල්ලුන

එතින් වැලපෙමි මම අද මෙතනම සිට
මේ මහා සිතුවෙමෙහි කොනකවත්
තිතක්වත් වී නොරදුනු එක ගැන - අපි දෙදෙන

"පාර"

ඇග මැලි කඩන හිරිඅරින හැම මොහොතකදිම මේ මහපාර
උවනත් හැඩය හැපී සුන් වී නොමැරේ කඩ වීදි වල මහ දාර

මහපාර නැතිදාක මහ සාරයට
කඩවිදියට සාර වන්නේ කෝම

හැපෙන රිදවන හැම වාරයකම නොම ගෙන ශෝක
නව මුහුනු පැලදගනු ඇත මේ කඩ හෙට අනිද්දා නොව
උවනත හැපෙන තෙක් පහුපෑවතෙහි හැරදා තම දිවිසාර

මේ සන්හදිය නොදැන මෙන් දෝ මේ මහ පාර
මේ නෙක මුහුනු හා බැදෙයි ඔහුට කෙලියකි මාර

වීදියක අගුපිල්දාරයක යාන්තම් රැදීනොරැදී හුන් ඇය
ඉටා ගත්තාය නම් කලයුතු බව ඔහු නමින් මේ "පාර"